Przygotowanie do życia w rodzinie odc.10

Romantyczność to w dzisiejszych czasach niemal zapomniany już relikt przeszłości. Niektórzy - całkiem bezpodstawnie - mylą to z romantyzmem i takie przekonanie jest dość powszechne. Być romantycznym - co to właściwie znaczy?

Na to hasło odezwą się zapewne od razu głosy: "spacer przy księżycu, kwiaty bez okazji, ciągłe zaskakiwanie partnera niespodziewanymi, miłymi rzeczami..." i wiele, wiele innych propozycji. W definiowaniu romantyczności przodują zwłaszcza panie, którym, rzecz jasna, marzy się rycerz na białym koniu przybywający pod okno i porywający je hen, w siną dal, do krainy wiecznej miłości... Czy jednak tak jest faktycznie?

Owszem, każdy chciałby (w głębi duszy choćby) mieć romantycznego partnera, samemu też zaliczać się do takowych, gdyby nie fakt, że postawa taka jest dzisiaj najzwyczajniej w świecie wyśmiewana. Facet romantyczny to od razu frajer, przegraniec, fajtłapa, ciapa itd. itp. bo zamiast konkretów marzą mu się spacerki, trzymanie za rączki, patrzenie w oczy... Budzi to uśmiech politowania wśród wielu kolegów, bo wiadomo, że najlepszą wszak metodą na życie jest, oklepane już, „Alleluja! I do przodu!". A kobieta? Jeśli ma w sobie cechy romantyzmu, to od razu się ją gasi, przydusza do ziemi, na zasadzie: "Daj spokój, głupia, w bajki wierzysz? Z facetami trzeba ostro, twardo, każdy to świnia, na rycerza się nie doczekasz. Jak pokażesz, żeś miękka, to cię od razu usadzi pod butem! Kobieta teraz musi być stanowcza i przejmować inicjatywę!". I tak się to toczy... Środowisko mężczyzn, jak i kobiet, generalnie wyśmiewa i wyszydza romantyczność, gesty z tym związane, określone wzorce zachowań, twierdząc, że nikomu do niczego to już niepotrzebne. A zarazem, gdzieś w głębi serca, większość z nich tak naprawdę tęskni za tym, by ktoś w stosunku do nich jednak był romantyczny... Choć przez chwilę...

Rafał Wieliczko